تألیفات : لوامع الحقایق ،طرائف الحکم ، هدیۀ احمدیه و ..

او جامع ترین استاد در علوم نقلی و عقلی بود و در فنون ریاضی متبحر و در طب قدیم ، یگانه استاد عصر خویش به شمار می رفت . روحی لطیف داشت ، خط را بسیار زیبا می نوشت و بسیاری از مضامین عرفانی و فلسفی را به صورت سروده هایی تنظیم کرده بود . گاهی ارادت قلبی خویش را به ساحت مقدس اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام به صورت شعر آشکار می ساخت و با تخلص « واله »شعر می سرود .

فرزند ایشان ، آیت الله میرزا محمد باقر آشتیانی می گوید : « مرحوم والد پیوسته به قرآن کریم و عترت عشق می ورزید و ابراز علاقه می فرمود ، تا حدی که در اعیاد هم دستور می داد یک نفر از رجال سخن ، ذکر مناقب و مصائب اهل بیت نبوت علیهم السلام را بنماید . همواره به ما توصیه می کرد از قرائت قرآن همه روزه ولو چند آیه غفلت نکنید که موجب سعادت دنیا و نجات آخرت است . » این حکیم الهی هفته ای یک شب از جلسات شبانه را به تفسیر قرآن کریم اختصاص می داد .

حکایاتی از حیات طیّبۀ این حکیم فرزانه نقل شده است که نشان از عنایات خاص الهی به ایشان دارد ؛

زمانیکه در فکر نامگذاری جزوۀ احمدیه بود ، سیّدی ناشناس وارد منزل شد . پس از احوال پرسی فرمود : « شنیدم کتاب دعایی مرقوم داشته اید ! » آن را گرفت و پس از ملاحظه ، فرمود : « نام آن را هدیۀ احمدیه بگذارید . » و بعد ، از اتاق خارج شد . از آنجا که کسی از تدوین آن کتاب اطلاعی نداشت ، بسیار متعجب شد . از مستخدمین منزل پرسید :« این آقا کجا رفت ؟ » گفتند : « ما کسی را ندیدیم وارد شود که حالا بدانیم کی خارج شده است ! »

آیت الله سیّد جلال الدین آشتیانی فضایل استاد را چنین می ستاید : « آن مرد بی نظیر آنچنان از تظاهر و ریا و خودنمایی مُبرا بود که حقیر احتمال می دهد ، برشمردن حقوق فراوان او ، چه بسا موجب رنجش آن روح پرفتوح شود . چنان جهات کثرت و خَلقی در جنبه حقّی او فانی شده بود که واقعاً تبدیل شده بود به ملکی در لباس انسانی . »